Maria Swinnen
LesbroussART Gallery, 1050 Brussel, maart 2018, tekeningen en objecten
'Imballaggio non riutilizzabile', oktober 2017, Meerbeek
Tekeningen en schilderijen, juli 2015, Meerbeek
'Interconnectedness', december 2013, Meerbeek, groepstentoonstelling met Luc Coeckelberghs, Fik Van Gestel, Peter Jacquemyn, Jack McWhorter, Jennifer Jones, Joshua Humm.
GC De Bosuil Jezus-Eik, mei 2011, duo tentoonstelling met Jack McWhorter (USA).
'Mental Spaces' Kent State University, Stark Campus Gallery, Ohio USA, maart-april 2009,
tentoonstelling en multimedia project samen met Johan Teirlinck.
GC De Bosuil Jezus-Eik, oktober-november 2008, duo tentoonstelling met Jack McWhorter (USA).
OC Atrium Meerbeek, juli 2003 en 2008, solo tentoonstellingen.
Slow Dancing at the Gallery (The Eyes Have It, part 2)
By Tom Wachunas
I look at looking, mesmerized by how people view pictures in a gallery. It's a fascinating mental choreography, this business of looking at art. Through the years I've reluctantly come to realize that far too many people look at art as if channel surfing television. A kind of Attention Deficit Disorder on a societal scale. We demand instant sensory satisfaction. When the goods aren't easily delivered we move on quickly, never looking back. To our detriment.
The art of Belgian painter Maria Swinnen, on view at Main Hall Gallery on the Kent Stark campus through April 3, calls for a slow dance. Partnering with the ephemeral. Indeed, here Swinnen has partnered with fellow Belgian, Johan Teirlinck, a philosopher and author. Their joint installation is called "Mental Spaces." You could, to some extent, call Swinnen's work a visual manifestation, or illumination, of Teirlinck's ideas presented in his 2005 book, "Today's Mind: Mental Space, Contaminations and Serendipity." But even without reading the book, which addresses "the world in our head," Swinnen's paintings are, in their own right, a captivating union of cerebral musings and haunting, visceral visions.
Swinnen's paintings seethe with intense and subtle surface workings, mysterious depths, and shapes both amorphous and specific. They conjure memories recent and ageless, personal and universal. Paintings like "Pompei," with its sketchy torso rising from a scuffled, fleshy ground, or the somber and eerie "Frozen Bed," evoke the familiar as well as the enigmatic.
On Friday, April 3, Second April Galerie will host a presentation (with images) by Swinnen and Teirlinck from 6 to 7:30p.m. in the gallery's Kathleen Howland Theatre. While you're in the gallery, look for the paintings by Martin Bertman.
Like Teirlinck, Bertman is deeply grounded in philosophy, and his paintings share a similar spirit of visual exploration with Swinnen's. Call it a kind of runic rumination. And like Swinnen's paintings, Bertman's are not immediately "beautiful" in the tradition of Caravaggio, van Eyck, or Monet, to name only some. Nonetheless, they are beautiful renderings of separate, personal, and perhaps even archetypal realities, and well worth our undivided attentions.
At one point in the film, "Lust for Life," Kirk Douglas as Vincent Van Gogh, through his inimitable gritted- teeth, snarls at a flummoxed Anthony Quinn, playing Paul Gauguin, "You look too fast!" Likewise, take your time when looking at the art of Swinnen and Bertman, and for that matter, any art that at first may seem resistant to your advances. Leave the remote at home. And rather than hip-hopping by the picture, try doing a tender waltz with it. Such work deserves an intimate pas de deux.
Look slowly. Live longer. Savor the dance.
This and other commentaries, critiques, and observations by Tom Wachunas can be found on his blog, called Artwach, located at www.artwach.blogspot.com
Your comments are invited and encouraged, or you can e-mail him at twachunas@yahoo.com Write on.
By Tom Wachunas
I look at looking, mesmerized by how people view pictures in a gallery. It's a fascinating mental choreography, this business of looking at art. Through the years I've reluctantly come to realize that far too many people look at art as if channel surfing television. A kind of Attention Deficit Disorder on a societal scale. We demand instant sensory satisfaction. When the goods aren't easily delivered we move on quickly, never looking back. To our detriment.
The art of Belgian painter Maria Swinnen, on view at Main Hall Gallery on the Kent Stark campus through April 3, calls for a slow dance. Partnering with the ephemeral. Indeed, here Swinnen has partnered with fellow Belgian, Johan Teirlinck, a philosopher and author. Their joint installation is called "Mental Spaces." You could, to some extent, call Swinnen's work a visual manifestation, or illumination, of Teirlinck's ideas presented in his 2005 book, "Today's Mind: Mental Space, Contaminations and Serendipity." But even without reading the book, which addresses "the world in our head," Swinnen's paintings are, in their own right, a captivating union of cerebral musings and haunting, visceral visions.
Swinnen's paintings seethe with intense and subtle surface workings, mysterious depths, and shapes both amorphous and specific. They conjure memories recent and ageless, personal and universal. Paintings like "Pompei," with its sketchy torso rising from a scuffled, fleshy ground, or the somber and eerie "Frozen Bed," evoke the familiar as well as the enigmatic.
On Friday, April 3, Second April Galerie will host a presentation (with images) by Swinnen and Teirlinck from 6 to 7:30p.m. in the gallery's Kathleen Howland Theatre. While you're in the gallery, look for the paintings by Martin Bertman.
Like Teirlinck, Bertman is deeply grounded in philosophy, and his paintings share a similar spirit of visual exploration with Swinnen's. Call it a kind of runic rumination. And like Swinnen's paintings, Bertman's are not immediately "beautiful" in the tradition of Caravaggio, van Eyck, or Monet, to name only some. Nonetheless, they are beautiful renderings of separate, personal, and perhaps even archetypal realities, and well worth our undivided attentions.
At one point in the film, "Lust for Life," Kirk Douglas as Vincent Van Gogh, through his inimitable gritted- teeth, snarls at a flummoxed Anthony Quinn, playing Paul Gauguin, "You look too fast!" Likewise, take your time when looking at the art of Swinnen and Bertman, and for that matter, any art that at first may seem resistant to your advances. Leave the remote at home. And rather than hip-hopping by the picture, try doing a tender waltz with it. Such work deserves an intimate pas de deux.
Look slowly. Live longer. Savor the dance.
This and other commentaries, critiques, and observations by Tom Wachunas can be found on his blog, called Artwach, located at www.artwach.blogspot.com
Your comments are invited and encouraged, or you can e-mail him at twachunas@yahoo.com Write on.
'Mental Spaces' Kent State University, Stark Campus Gallery, Ohio USA, maart-april 2009
Overzicht tentoonstellingen
GC De Bosuil Jezus-Eik, mei 2011, duo tentoonstelling met Jack McWhorter (USA).
Hoe voelt het om 'overbodig' te zijn. Niet langer 'bruikbaar'. Hoe is het om 'weggegooid' te worden. Op straat. Op een vuilnisbelt. Langs de autostrade of in een diep bos ? Weggegooid want 'op'. Niet langer 'nuttig'.
We gooien veel weg vandaag. Eten, overtollige huisraad, oude zetels, kleerkasten, kratten uit de winkels. Ja, zelfs mensen. Duizenden mensen worden gedumpt. In containers. Langs wegen. Opgejaagd. Overtollig verklaard. 'Te veel'.
Des gens et des choses superflues. Qu'on ne sait plus cassés. Qu'on ne 'veut' plus casés'. Qui sont là, à notre merci et qu'on rejette. On on leur dit: 'Vous n'avez plus de but, de fonction' dans notre monde tellement bien organisée. Très efficace. Un monde où tout a sa place. Pense-t'on.
En als alles dan efficiënt en doelgericht moet zijn in onze mooi georganiseerd wereld van vandaag. Als alles wat overbodig is of uitgerangeerd, voorgoed weggegooid wordt, wie gaat ons dan nog leiden ? Wie gaat ons 'tonen' wat vergeten werd. Wat verloren ging. Doorheen onze vingers glipte ?
Wie kan dan nog de woorden vinden om ons te wijzen op onze 'misdaad'. Op ons schromelijk gebrek aan respect en subtiliteit. Wie kan ons nog op het juiste pad houden ?
Wie zal dan de verhalen vertellen van de oude zetels die we langs de kant van de weg hebben achter gelaten. Van de mensen die in die zetels hebben gezeten. Liefgehad . Hun kinderen zagen opgroeien. Vanuit hun zetel. Wie zal deze verhalen dan nog vertellen. Of van de kleerkasten die we hebben ontmanteld en als planken hout hebben opgebrand in onze haard. Ons verleden letterlijk in rook hebben doen opgaan.
Wie kan ons dit vertellen ? Niet in woorden, maar in beelden in dingen.
Eén iemand: de kunstenaar.
De kunstenaar wijst ons op wat gebeurd is, elke dag, wat nu aan het gebeuren is, en wijst tegelijk naar wat WIJ mogelijk kunnen doen. Als alternatief. Als TEGEN-GESTE. Als terugkeer dan de essentie. Naar het ware zijn. Het zijn dat 'niet weggooit'. Geen zetels of kasten. Geen mensen. Een zijn dat respect toont. Niet in grote beweringen maar in stille objecten die wijzen naar wat was. Is geweest en hier een nieuw leven vindt.
Laten we rondkijken en zien hoe Maria Swinnen erin is geslaagd alles te laten zingen. Te laten opnieuw leven en het leven te vieren. Houten plankjes die werden vergeten weer naar voor schuiven in allerlei vormen en tonen. In sereen wit. Gestructureerd. Levend en grillig. Met oneffenheden en littekens van wat inmiddels met ze is gebeurd. Maar niet erg. Want hier zichtbaar voor iedereen. Zodat we zouden weten. Ons herinneren wat we waren vergeten. Dat de wereld en de dingen de moeite waard kan zijn. Dat de bomen staan. In ons leven. En blijven staan. Dat we niets mogen verliezen of vergeten. Dat we altijd iets kunnen maken. Hermaken van de kleinste stakker. Het kleinste ding. En zo de wereld en de mensen redden. Van oppervlakkigheid en kortzichtigheid. Van grove nalatigheid en gebrek aan aandacht en liefde voor het kleine. Het essentiële.
Op één van de werken heeft Maria een tekst gezet, in twee talen (Nederlands en Frans) waarop ze die herdenking uitdrukt.
In het Frans klinkt het als volgt:
et libéré du temps
bien que le bois
était dégénéré
en bêtes boîtes
une main
l'a repéré
réhabilité
et redonné
une peau
de résine et racines
et libéré
du maintenant
et du temps
La fin de ce poème le met en évidence. Ainsi on sauve . On regagne. Et ainsi l'objet sort du temps. Devient un objet universel. Capable d'être en soi. Seul et fort. Pour défier le temps et les besognes qui nous préoccupent jour et nuit.
Dezelfde tekst in het Nederlands klinkt dan als volgt
en uit de tijd bevrijd
hoewel het hout
tot dode dozen
was verworden
heeft een hand
het hout herkend
hersteld
uit kramp en krat
losgesneden
en de ware wereld
weergegeven
van hars en huid
en uit de tijd
bevrijd
Het is inderdaad de hand. De hand van de kunstenaar die alles heeft gezien. Het hele verhaal van vergeten en vergooien. Van herontdekken en van ons tonen. Aan de wereld. Wat echt is. Wat levend en krachtig is. En 'by doing so' de dingen die werden gemaakt, tot objecten van alle tijden maakt. Tijdloze dingen. Aan de tijd ontsnapt.
We gooien veel weg vandaag. Eten, overtollige huisraad, oude zetels, kleerkasten, kratten uit de winkels. Ja, zelfs mensen. Duizenden mensen worden gedumpt. In containers. Langs wegen. Opgejaagd. Overtollig verklaard. 'Te veel'.
Des gens et des choses superflues. Qu'on ne sait plus cassés. Qu'on ne 'veut' plus casés'. Qui sont là, à notre merci et qu'on rejette. On on leur dit: 'Vous n'avez plus de but, de fonction' dans notre monde tellement bien organisée. Très efficace. Un monde où tout a sa place. Pense-t'on.
En als alles dan efficiënt en doelgericht moet zijn in onze mooi georganiseerd wereld van vandaag. Als alles wat overbodig is of uitgerangeerd, voorgoed weggegooid wordt, wie gaat ons dan nog leiden ? Wie gaat ons 'tonen' wat vergeten werd. Wat verloren ging. Doorheen onze vingers glipte ?
Wie kan dan nog de woorden vinden om ons te wijzen op onze 'misdaad'. Op ons schromelijk gebrek aan respect en subtiliteit. Wie kan ons nog op het juiste pad houden ?
Wie zal dan de verhalen vertellen van de oude zetels die we langs de kant van de weg hebben achter gelaten. Van de mensen die in die zetels hebben gezeten. Liefgehad . Hun kinderen zagen opgroeien. Vanuit hun zetel. Wie zal deze verhalen dan nog vertellen. Of van de kleerkasten die we hebben ontmanteld en als planken hout hebben opgebrand in onze haard. Ons verleden letterlijk in rook hebben doen opgaan.
Wie kan ons dit vertellen ? Niet in woorden, maar in beelden in dingen.
Eén iemand: de kunstenaar.
De kunstenaar wijst ons op wat gebeurd is, elke dag, wat nu aan het gebeuren is, en wijst tegelijk naar wat WIJ mogelijk kunnen doen. Als alternatief. Als TEGEN-GESTE. Als terugkeer dan de essentie. Naar het ware zijn. Het zijn dat 'niet weggooit'. Geen zetels of kasten. Geen mensen. Een zijn dat respect toont. Niet in grote beweringen maar in stille objecten die wijzen naar wat was. Is geweest en hier een nieuw leven vindt.
Laten we rondkijken en zien hoe Maria Swinnen erin is geslaagd alles te laten zingen. Te laten opnieuw leven en het leven te vieren. Houten plankjes die werden vergeten weer naar voor schuiven in allerlei vormen en tonen. In sereen wit. Gestructureerd. Levend en grillig. Met oneffenheden en littekens van wat inmiddels met ze is gebeurd. Maar niet erg. Want hier zichtbaar voor iedereen. Zodat we zouden weten. Ons herinneren wat we waren vergeten. Dat de wereld en de dingen de moeite waard kan zijn. Dat de bomen staan. In ons leven. En blijven staan. Dat we niets mogen verliezen of vergeten. Dat we altijd iets kunnen maken. Hermaken van de kleinste stakker. Het kleinste ding. En zo de wereld en de mensen redden. Van oppervlakkigheid en kortzichtigheid. Van grove nalatigheid en gebrek aan aandacht en liefde voor het kleine. Het essentiële.
Op één van de werken heeft Maria een tekst gezet, in twee talen (Nederlands en Frans) waarop ze die herdenking uitdrukt.
In het Frans klinkt het als volgt:
et libéré du temps
bien que le bois
était dégénéré
en bêtes boîtes
une main
l'a repéré
réhabilité
et redonné
une peau
de résine et racines
et libéré
du maintenant
et du temps
La fin de ce poème le met en évidence. Ainsi on sauve . On regagne. Et ainsi l'objet sort du temps. Devient un objet universel. Capable d'être en soi. Seul et fort. Pour défier le temps et les besognes qui nous préoccupent jour et nuit.
Dezelfde tekst in het Nederlands klinkt dan als volgt
en uit de tijd bevrijd
hoewel het hout
tot dode dozen
was verworden
heeft een hand
het hout herkend
hersteld
uit kramp en krat
losgesneden
en de ware wereld
weergegeven
van hars en huid
en uit de tijd
bevrijd
Het is inderdaad de hand. De hand van de kunstenaar die alles heeft gezien. Het hele verhaal van vergeten en vergooien. Van herontdekken en van ons tonen. Aan de wereld. Wat echt is. Wat levend en krachtig is. En 'by doing so' de dingen die werden gemaakt, tot objecten van alle tijden maakt. Tijdloze dingen. Aan de tijd ontsnapt.
Door Johan Teirlinck
LesbroussART Gallery, 1050 Brussel, maart 2018
<
>
<
>
<
>